یافتن پاسخ برای پرسشی که در عنوان این مطلب بیان شده است بسیار دشوار است. اما من تلاش کرده ام با انعکاس نظرات کاربران در پای مطلبی که وب سایت روزنامه دیلی میل درباره اعدام در تهران منتشر کرده است اندکی به این جواب نزدیک شوم.

واضح است که نظر شمار معدودی کاربر که می توانند از سراسر جهان باشند نمی تواند به هیچ وجه نمایانگر نظر مردم یک کشور یا حتی دسته کوچکی از آنها باشد. اما وقتی دیدن نظراتی که بیشترین رای مثبت کاربران را داشته اند، باعث تعجب من شد، فکر کردم که شاید برای شما هم جالب باشد.

ماجرا این است که هفته گذشته دو نفری که به اتهام زورگیری در تهران مجرم شناخته شده بودند در ملا عام اعدام شدند و طبق معمول علاوه بر خبرگزاریهای داخلی، رسانه های خارجی هم این خبر را پوشش دادند.

از جمله این رسانه ها وب سایت روزنامه بریتانیایی دیلی میل بود که با انتشار عکسهایی تکان دهنده از دو جوان اعدام شده، لحظاتی قبل از اجرای حکم، گزارش مفصلی از این اعدام نوشت.

خوبی این وب سایت این است که کاربران می توانند به نظرات یکدیگر امتیاز مثبت و منفی بدهند و شما می توانید ببینید محبوبترین نظرها چه هستند.

هر پنج نظر و نظرات پرامتیاز بعدی به نوعی از اجرای مجازات اعدام حمایت کرده اند و گفته اند که دوست دارند چنین مجازاتی در بریتانیا هم اعمال شود.

ترجمه پنج نظر محبوب درباره گزارش اعدام در تهران را می توانید در ادامه بخوانید:

۱- اگه می خوای به نظر من نمره منفی بده. اما می خوام بگم که اگه ما چنین مجازاتهایی را در اینجا (بریتانیا) داشتیم، شمار بچه هایی که بهشون تجاوز می شد یا به قتل می رسیدند کمتر بود.

۲- می شه لطفا چنین مجازاتی را در اینجا (بریتانیا) وضع کنید؟ احتیاج به توازن داریم.

۳- ما باید چنین مجازاتهایی را در اینجا (بریتانیا) داشته باشیم. فاکتور ترس در مجازات به خوبی بازدارنده است و باعث می شه که مجرمها از خیابانهای شهرهامون دور بشن.

۴- من نمی خوام درباره روش اعدام نظری بدم اما اعدام نتیجه خوبی داره. اون هم اینه که خیابانهای تهران امن تر می شن.

۵- فقط در صورتی که بریتانیا چنین مجازاتی را اعمال کنه ما بار دیگه می تونیم بگیم که صفت «کبیر» برازنده نام «بریتانیای کبیر» است.

گزارش دیلی میل البته خیلی دقیق نیست و مثلا نوشته است که متهمان خودشان فیلم زورگیری را در یوتیوب منتشر کرده اند یا نوشته است که ایران از نظر شمار اعدامهای سالیانه در جهان اول است، در صورتی که ایران بعد از چین در مقام دوم قرار دارد. البته با توجه به جمعیت دو کشور ایران از نظر سرانه اعدام در مقام اول است.

دیلی میل روزنامه ای عامه پسند به شمار می رود که خوانندگان آن از طبقه متوسط جامعه بریتانیا هستند. کسانی که به بحثها و خبرهای سیاسی و اجتماعی علاقه چندانی ندارند و بیشتر به دنبال خبرها و شایعات درباره خواننده ها، فوتبالیستها و افراد مشهور هستند.

مجازات اعدام برای آخرین بار در بریتانیا در سال ۱۹۴۶ اعمال شد و در سال ۱۹۹۸ این مجازات به طور کامل لغو شد.

ببینید:
واکنش کاربران دیگ به حمله اسراییل به یهودیان چگونه است؟

این اعدام از خشونت پیشگیری نمی کند، آن را تشدید می کند

آیا تا به حال پس از تماشای یک مستند تلویزیونی از یک شبکه معتبر با خود گفته اید که محتوای آن یک طرفه و به اصطلاح «سفارشی» بود؟

اگر پاسخ به این سوال منفی است شاید خبری که امروز درباره عذرخواهی بی بی سی منتشر شد باعث شود بار دیگر که برنامه های تلویزیونی را با دقت تر تماشا کنید. چرا که همیشه این امکان وجود دارد که یک دولت یا یک شرکت قدرتمند از این طریق،‌ زیرکانه  قصد فریب شما را داشته باشد.

یی بی سی روز یکشنبه،‌ سیزدهم فوریه ۲۰۱۲،‌ به طور رسمی از ۷۴ میلیون مخاطب خود در سرویس جهانی بی بی سی عذرخواهی کرد. این شبکه بیانیه هیات حاکم بر بی بی سی را که بی بی سی تراست نام دارد پخش کرد و اعلام کرد که در برخی از مستندهایش که به وسیله شرکتهای واسطه ساخته شده بود، کسانی یا دولتهایی سرمایه گذاری مالی کرده  بودند که حضور آنها ممکن است بی طرفی بی بی سی را زیر سوال ببرد. به بیان دیگر ممکن است این سوال پیش بیاید که برنامه ها سفارشی ساخته شده اند.

روزنامه ایندپندنت در مطلبی که در این مورد نوشته است می گوید سال گذشته ایندپندنت افشا کرده بود که بی بی سی به ازای ساخت بعضی از مستندها به یک شرکت رسانه ای که در لندن است به نام اف بی سی مدیا فقط یک پوند به طور صوری پرداخته است. به این ترتیب این مستندها در واقع به طور مجانی ساخته شده اند. اما سوال اینجاست که چرا و این کار چه اشکالی دارد؟

پاسخ این سوال با نگاهی به فهرست مشتریان شرکت اف بی سی مدیا آشکار می شود.

در یک مورد مثلا دولت مالزی هفده میلیون پوند (حدود پنجاه میلیارد تومان) به این شرکت پرداخته بود تا در مستندی به نام «ارتباطات استراتژیک جهانی» وجهه مثبتی را از نقش دولت مالزی در رابطه با صنعت بحث برانگیز روغن نخل به نمایش بگذارد.

ماجرای فیلم مستند دیگری که این شرکت ساخته به نام «چشم سوم:‌ مصر» جالب تر است. موضوع این مستند که دقیقا یک ماه بعد از سقوط حسنی مبارک در سال ۲۰۱۱ میلادی پخش شد، بررسی اوضاع این کشور پس از حسنی مبارک بود.

حالا مشخص شده که شرکت سازنده مستند در واقع با نمایندگان روابط عمومی رژیم حسنی مبارک قرارداد بسته بود تا در این مستند به نوعی به مردم هشدار بدهد که خلا قدرت ناشی ازسقوط حسنی مبارک ممکن است به ضرر آنها تمام بشود.

با دانستن این موضوع تماشای این مستند شاید لطف دیگری داشته باشد. چرا که این بار با این که می دانیم مستند را یک شبکه معتبر به نام بی بی سی با آن همه سابقه درخشان در مستندسازی پخش کرده، می توانیم منتقدانه به تماشایش بنشینیم و به دنبال نکاتی بگردیم که شاید در حالت عادی از دیدمان مخفی می ماند.

برای تماشای این مستند می توانید بر این لینک کلیک کنید.

تماشای این فیلم به سادگی نشان می دهد که چگونه سازندگان تلاش کرده اند این طور القا کنند که «بهار عربی» در مصر ممکن است آن قدرها هم که به نظر می رسد مفید نباشد.

در دقایق ابتدایی برنامه کارشناس برنامه که دیپلمات سابق آمریکا است می گوید:‌‌‌ «بسیار دشوار است که از راه خیابان بتوان به دموکراسی واقعی رسید.»

در دقیقه ۱۶ راوی مستند می گوید که بعضیها نگران خلا قدرت ایجاد شده در مصر هستند و این که چه کسی آن را پر خواهد کرد. سپس همان کارشناس  می گوید :‌‌ «من نگرانم مردمی که علیه سرکوب به خیابانها ریختند در نهایت دیکتاتور دیگری را جای دیکتاتور قبلی بنشانند و انقلابشان غارت شود.»

بلافاصله کارشناس دیگری که اروپایی است می گوید:‌ «دموکراسی سیستمی است که الزاما دوست شما برنده نمی شود. بلکه دموکراسی اجازه می دهد که مردم گاهی رهبران بد را انتخاب کنند.»

حالا نوبت راوی است که برنامه را با اشاره به گروه اسلامگرای اخوان المسلمین پیش ببرد.

کارشناس برنامه می گوید:‌ «اخوان المسلمین من را می ترساند.»

سپس سخنگوی اخوان المسلمین می گوید که اسلام با دموکراسی سازگار است و به همه مذاهب احترام می گذارد.

اما بلافاصله پس از او قسمتی از سخنرانی یکی از رهبران معنوی اخوان المسلمین نشان داده می شود که او به زبان عربی می گوید:‌ «کاری که هیتلر با آنها (یهودیها)‌ کرد مجازات الهی بود که بر آنها نازل شد.»

سپس راوی به بررسی اخوان المسلمین و شبکه گسترده آن در جهان می پردازد که در مواردی از طرف مقامهای آمریکا برای فعالیت تروریستی مورد سو ظن هم قرار گرفته است.

پس از موضوع اخوان المسلمین،‌ مستند به موضوع اقتصاد مصر می پردازد. راوی برنامه می گوید:‌ «مصر همچنان با مشکل ریشه ای فقر روبرو است. در حالی که در زمان حسنی مبارک شاهد پیشرفتهایی بودیم.»  سپس نوبت یکی از شهروندان مصری است که می گوید:‌‌ «دولت قبلی (حسنی مبارک) در زمینه اقتصادی موفق عمل کرد.»

اگر این مستند را تماشا کردید،‌ پاسخ شما به پرسشی که در ابتدای این مطلب مطرح شد چیست؟

دکتر لیام فاکس بر خلاف دیوید کمرون، نخست وزیر بریتانیا، در خانواده ای نه چندان مرفه در اسکاتلند به دنیا آمد. او در خانه ای بزرگ شد که دولت به رایگان به بی بضاعت ها می دهد. در بین برادران و خواهرانش او تنها کسی بود که به تحصیلات عالیش ادامه داد و پزشک عمومی شد.

لیام فاکس، وزیر دفاع بریتانیا (Photo: Eddie Mulholland)

لیام فاکس از سال ۲۰۰۵ وزیر دفاع حزب رقیب دولت کارگر در حزب محافظه کار بود.

دیدگاه های لیام فاکس درباره تحولات جهانی تقریبا روشن است. اگر بخواهیم در یک جمله او را طرفدار دیپلماسی یا جنگ بدانیم، دیدگاه‌های او در یک دهه اخیر نشان می‌دهد او از طرفداران جنگ در مواجهه با مسائل بین‌المللی است.

او از هر دو جنگی که دولت حزب رقیبش آغازگر آنها بود حمایت کرد. او حتی در سال ۲۰۰۳ در حالی که عده زیادی از مردم و سیاستمداران بریتانیا با حمله به عراق مخالف بودند از حمله به عراق طرفداری کرد. او در انتقادهایش از دولت در رابطه با جنگ با عراق فقط یادآور می شد نیروهای بریتانیایی به تجهیزات بیشتری نیاز دارند. لیام فاکس در مقاله ای که در روزنامه تلگراف نوشت حمله به عراق را یک موفقیت قلمداد کرد. توصیفی که معمولا سیاستمداران درباره کارهای حزب رقیب استفاده نمی کنند.

لیام فاکس از حمله به افغانستان و حضور نیروهای بریتانیایی در این کشور نیز همواره حمایت کرده است. انتقادهای او درباره حمله به افغانستان نه از حزب رقیب بوده است، بلکه از عدم مشارکت فعالتر کشورهای دیگر ناتو در افغانستان بوده است.

لیام فاکس اعتقاد دارد در برابر ایران همه گزینه‎ها از جمله حمله نظامی باید در نظر گرفته شود.

او در فوریه امسال تهدید ایران را «مهمترین مساله غرب » عنوان کرد و امسال را سالی نامید که باید علیه جمهوری اسلامی ایستاد. او با اشاره به سیاستهای ایران گفته بود: «دوره تروریسم اتمی رسیده است.»

لیام فاکس از حامیان اسرائیل است و عضو گروه «دوستان محافظه کار اسرائیل» (Conservative Friends of Israel) می باشد. لیام فاکس در سال ۲۰۰۶ گفته بود: «دشمن اسرائیل دشمن ماست»

امروز ششم می ۲۰۱۰، هفده اردیبهشت ۱۳۸۹، چهل و چهار میلیون بریتانیایی که برای شرکت در انتخابات مجلس ثبت نام کرده بودند، به پای صندوق های رای رفتند تا نماینده خود را راهی مجلس عوام کنند. شاید هم اکنون که شما این متن را می خوانید نتیجه فشرده ترین انتخابات چند دهه اخیر بریتانیا مشخص شده باشد و نخست وزیر جدید هم انتخاب.
اما آن چه در روز انتخابات جالب بود، آخرین تلاشهای روزنامه ها برای متقاعد کردن مخاطبانشان به رای دادن به حزب مورد علاقه روزنامه بود. در این بین صفحه نخست دو روزنامه سان و دیلی میرور شاید از بقیه گیراتر بود.

روزنامه سان که پرتیراژترین روزنامه بریتانیا است ترجیح داد از روشی تقلیدی اما موفق استفاده کند. سان پرتره ای از دیوید کمرون، رهبر حزب محافظه کار را در صفحه اول خود چاپ کرد که شباهت بسیار زیادی به طرح باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا، در مبارزات انتخابی دو سال پیش آمریکا داشت.

روزنامه سان از طرح مشهوری از باراک اوباما تقلید کرده است

سمت راست پوستر اوباما در مبارزات انتخاباتی ۲۰۰۸- سمت چپ صفحه اول سان در روز انتخابات

روزنامه دیلی میرور که تنها روزنامه عمده طرفدار حزب کارگر بود، دست به اقدام جسورانه ای زد. این روزنامه به جای تبلیغ مستقیم حزب کارگر، به حزب رقیب حمله کرد و عکس مشهور رهبر حزب محافظه کار را در صفحه نخست خود چاپ کرد. عکسی که مدتی پیش استفاده از آن در رسانه های بریتانیا ممنوع اعلام شده بود. جالب اینجا است که با وجود ممنوع شدن استفاده از این عکس، روزنامه دیلی میرور تصمیم به انتشار آن در روز حساس انتخابات گرفت. تصمیمی که ممکن است عواقب قضایی برای این روزنامه به همراه داشته باشد.
در این عکس که برای تقریبا بیست سال قبل است، دیوید کمرون در کنار دوستانش، از جمله بوریس جانسون، شهردار حال حاضر لندن، در کلوپ مشهور بولینگدون دانشگاه آکسفورد ایستاده است. به دلیل رفتارهای عجیب اعضای اشرافی این کلوپ و هزینه بالای عضویت در آن، روزنامه دیلی میرور با این تاکتیک به مردم بریتانیا بار دیگر یادآوری کرد آقای کمرون ممکن است کسی نباشد که از مشکلات طبقه متوسط بریتانیا آگاهی داشته باشد. دیوید کمرون در مصاحبه ای با بی‌بی‌سی به خاطر عضویت در این کلوپ اظهار شرمساری کرده بود.

صفحه اول روزنامه میرور در روز انتخابات بریتانیا

برای دیدن عکس صفحه اول روزنامه دیلی میرور کلیک کنید. دیوید کمرون نفر دوم از چپ ردیف ایستاده ها است.

ببینید: