آیا حیات پس از مرگ وجود دارد؟ دین شناسان می توانند ساعتها در این مورد بحث کنند، اما دکتر جفری لانگ (Jeffrey Long) متخصص تومور چه اعتقادی دارد؟ وی معتقد است شواهد علمی صراحتا می گویند پاسخ به سوال فوق بله است.
وی در کتاب «شاهدِ پس از مرگ» (Evidence of the Afterlife) که این هفته وارد بازار شد، نتیجه ی مناقشه برانگیز خود را در این مورد ارائه کرده است. کتابی که حاصل پژوهشهای ده ساله ی وی در موضوع تجربیات هنگام مرگ و بررسی تجربیات شخصی ۱۶۰۰ نفر در هنگام مرگ است. وی در گفت و گو با مجله ی تایم درباره ی ماهیت تجربه ی هنگام مرگ و درهم‌کنش مذهب و علم صحبت می کند.
این مصاحبه پرخواننده ترین صفحه ی امروز وب سایت تایم بود.
پیوند در بالاترین

پرسش: از نظر علمی، تجربه ی هنگام مرگ چیست؟
پاسخ: تجربه ی هنگام مرگ دارای دو مولفه است. نخست این که فرد باید به مرگ نزدیک باشد. به این معنی که شرایط جسمی اش به قدری وخیم باشد که در صورت عدم بهبود، بمیرد. معمولا فردی را که بیهوش است، یا از نظر بالینی مرده است و ضربان قلب و تنفسش متوقف شده است می توان نزدیک به مرگ در نظر گرفت. مولفه ی دوم این است که مرگ درست از بیخ گوش شخص عبور کند و وی در عین حال بتواند این مساله را به وضوح تجربه کند و به خاطر بیاورد.

پرسش: پاسخ شما به شکاکانی که که می گویند باید پایه و اساس زیست شناسانه یا فیزیولوژیکی برای چنین تجربه ای وجود داشته باشد چیست؟ چرا که شما در کتاب خودتان می گویید چنین تجربه ای از نظر پزشکی غیر قابل توضیح است.
پاسخ: جالب این جا است که بر خلاف کتاب من که توضیحی در مورد این تجربه ارائه نمی دهد، بیش از بیست توضیح جایگزین برای این تجربه از سوی شکاکان ارائه شده است. دلیل این تعداد زیاد کاملا مشخص است. چرا که هیچ یک از این توضیحات، حتی برای خود شکاکان، قابل فهم نیستند.

پرسش: شما می گویید، میزان شک و تردید درمورد تجربه ی هنگام مرگ نسبت به گذشته بسیار کاهش یافته است و آگاهی در این مورد نیز افزایش داشته است. دلیل این اتفاق چیست؟
ظرف ۳۵ سال گذشته صدها مقاله ی علمی درمورد تجربیات هنگام مرگ منتشر شده است. علاوه بر آن، رسانه ها توجه ویژه ای به این پدیده داشته اند. بخصوص وب سایتهای اینترنتی صدها هزار صفحه را به این موضوع اختصاص داده اند. همه ی اینها به افزایش آگاهی مردم در این زمینه کمک کرده است.

پرسش: شما در کتاب خود اشاره می کنید که برخی از منتقدان می گویند همه ی کسانی که تجربه ی هنگام مرگ داشته اند، جزییات این تجربه را قبلا از دیگران شنیده اند وبه نوعی تحت تاثیر محیط بوده اند. شما در تحقیقات خود چگونه با این مساله مقابله کردید؟
پاسخ: ما داستانهایی که درمورد تجربه ی هنگام مرگ دریافت می کنیم، عینا به وب سایت خودمان می فرستیم. با توجه به این که ماهانه ۳۰۰ هزار صفحه توسط ۴۰ هزار بازدید کننده از سراسر دنیا خوانده می شود، و تا کنون هیچ کسی موفق نشده است داستانهای تکراری را شناسایی کند، نشان دهنده ی با اصالت بودن داستانها است. در ضمن، شفافیت کار ما و تعداد بالای بازدیدکنندگان وب سایت، خود بیانگر کیفیت بالای کار است.

پرسش: شما می گویید این پژوهش تاثیرات شخصی زیادی هم بر روی شما گذاشته است. چگونه؟
پاسخ: من یک پزشک هستم که با سرطان مبارزه می کنم. علی رغم همه ی تلاشهایمان، همه ی بیماران علاج پیدا نمی کنند. اعتقاد من به زندگی زیبای پس از مرگ، به من کمک می کند تا بتوانم با نیروی بیشتری به جنگ این هیولای وحشتناک بروم. نیرویی که قبلا نداشتم. این اعتقاد به من کمک می کند که بتوانم پزشک بهتری برای بیمارانم باشم.

پرسش: شما می گویید ما می توانیم با بررسی تجربیات هنگام مرگ درمورد حیات پس از مرگ نتیجه گیری کنیم. اما واقعا فکر نمی کنید این کار مثل مقایسه ی سیب و پرتقال است؟
پاسخ: از نظر علمی مصاحبه با افرادی که کاملا مرده اند، امکان پذیر نیست. با توجه به این محدودیت، ما باید ببینیم بهترین کار ممکن چیست. اگر مغز کسی هیچگونه عملکردی نداشته باشد، مانند زمانی که شما دچار سکته ی قلبی می شوید، به نظر من این فرد نزدیکترین مدل به آن چه است که دنبالش هستیم. یعنی مطالعه و بررسی این مساله که آیا تجربه ی هوشیارانه در جایی خارج از مغز امکان پذیر است یا خیر.

پرسش: شما در کتابتان به این نکته اشاره کرده اید که تحقیقات شما می تواند دست مذهب را بازتر کند. اما آیا مساله ی حیات پس از مرگ یک مساله ی علمی است یا مذهبی؟
پاسخ: من فکر می کنم ما هم اکنون ترکیب جالبی از این دو داریم. این پژوهش مستقیما به ما یادآور می شود که مذهب در طول هزاره های گذشته چه چیزهایی به ما گفته است. مذهب مشخصا به ما گفته است که حیات پس از مرگ وجود دارد و کل جهان دارای هدف مشخصی است. در واقع پژوهش علمی ما مهر تاییدی برای همه ی چیزهایی است که مذهب سالها است به ما گفته است. این کتاب گام بزرگی در نزدیک کردن علم و مذهب به یکدیگر است.

پرسش: آیا جنبه ای از تجربیات بشری وجود دارد که به نظر شما علم نمی تواند حتی نزدیکش بشود؟
پاسخ: قطعا همین طور است. آنچه که واقعا پس از مرگ اتفاق می افتد یکی از این مسائل است. توجه کنید که همه ی آنچه در این مورد می دانیم، همواره نیازمند مقداری ایمان نیز هست. در عین حال، وقتی شما به شواهد علمی زندگی پس از مرگ نگاه می کنید، مقدار ایمان مورد نیاز برای باور داشتن به حیات پس از مرگ به طرز قابل توجهی کاهش می یابد.

منبع:

TIME: Is There Life After Death?

ببینید:
MSNBC: مصاحبه ی ویدیویی با دکتر جفری لانگ و شخصی که تجربه ی هنگام مرگ داشته است
Amazon: کتاب دکتر جفری لانگ در آمازون

روزنامه ی بریتانیایی تایمز یک ماه پیش با انتشار تصاویر نامه ای به امضای فردی به نام محسن فخری زاده، ادعا کرده بود ایران در پی دستیابی به ماشه ی سلاح هسته ای است. آقای فخری زاده همان کسی است که مدتی پیش اعلام شد لپ تاپ حاوی اطلاعات سری وی ناپدید شده است.
این خبر از این حیث قابل اهمیت است که نشان می دهد ایران به تکنولوژی ساخت سلاح هسته ای دست یافته است و اکنون به دنبال ماشه ی فعال ساز آن است. با توجه به این نکته که این افشاگری توسط روزنامه ی معتبر تایمز انجام شده بود، باور آن نیز آسان به نظر می رسید.

وقتی خبر را خواندم آن را چندان جدی نگرفتم و فکر می کردم نه کسی در پی اثباتش برمی آید و نه کسی انکارش می کند. چون اعتقاد دارم چنین مطالبی هر چند وقت یک بار منتشر می شوند و هدفشان فقط زنده نگه داشتن عنصر ترس در افکار عمومی غرب است تا در زمان مقتضی به کار بیاید. همان سیاست ترس (Politics of Fear) که در برابر افغانستان و عراق پیاده شد.
اما وقتی استقبال روزنامه ها و وب سایتهای خبری دیگر از این افشاگری را دیدم تعجب کردم. تقریبا تمامی وب سایتهای خبری معتبر و روزنامه ها به پوشش خبری این خبر که تنها و تنها روزنامه ی تایمز منتشر کرده بود پرداختند و آن را به عنوان یک خبر غیر قابل انکار پوشش دادند. میزگردهای زیادی هم در تلویزیونهای معتبر غربی به این خبر اختصاص یافت و همگی با چنان قطعیتی از این خبر صحبت می کردند که گویا بمب اتمی ایران آماده ی شلیک است. به عنوان نمونه به مطالب زیر نگاه بیندازید:

اما دو هفته زمان کافی بود تا دروغ بودن این خبر آشکار شود. فیلیپ جرالدی، افسر سابق CIA در تاریخ ۲۸ دسامبر در وب سایت IPS اعلام کرد منابع اطلاعاتی وی نتیجه گرفته اند، این مدارک تقلبی بوده اند. جرالدی سپس اضافه کرد: «رسانه های روپرت مورداک اطلاعات غلط زیادی را از قول دولتهای اسراییل و گاهی بریتانیا منتشر می کنند» وی اسراییل را متهم اول برای دستکاری این مدارک تقلبی می داند. چرا که این مدارک نه دارای مهر محرمانه بودند و نه اصالتشان قابل اثبات بود و تقلبی بودنشان کاملا واضح است.
در خبر تکمیلی که چند روز پیش منتشر شد، نویسنده ی روزنامه ی تایمز می گوید بر خلاف ادعاهای پیشین مدارک منتشر شده توسط این روزنامه، نه تنها فتوکپی مدارک ادعایی نبودند، بلکه دوباره از روی آنها تایپ شده بودند و پس از دستکاری جرح و تعدیل در روزنامه به چاپ رسیدند.

حتما شما هم مثل من انتظار داشتید، تکذیب این خبر که توسط فردی حقیقی و با سابقه ی اطلاعاتی در CIA صورت گرفته بود لااقل به اندازه ی خود خبر که از قول منابع ناشناس منتشر شده بود در رسانه ها بازتاب پیدا کند! اما هرگز چنین اتفاقی نیفتاد و رسانه های خبری تصمیم گرفتند تنها با سکوت از کنار این تکذیب عبور کنند. با جست و جوی ساده ای در گوگل خواهید دید که هیچ یک از رسانه های معتبر این خبر را منتشر نکرده است و همه ی آنها تنها به ادعای تقلبی بودن این مدارک از جانب احمدی نژاد پرداخته اند.
هرچند از پوشش گسترده ی خبر دروغ تایمز در رسانه های غربی تعجب کردم، اما از سکوت آنها در قبال افشای کذب بودن این خبر تعجب نکردم. چرا که سیاست «ترس از ایران» سیاست موثری است که هنوز به عنوان کارت برنده در زیر میز قرار دارد.
نگاهی به نظرهای پرطرفدار مردم در پای خبر تایمز موثر بودن تاکتیک ترس را به روشنی نشان می دهد:
– چطور هنوز کسانی هستند که باور ندارند ایران می خواد بمب بسازه؟
– اگر امریکا به ژاپن حمله ی اتمی نکرده بود، الان پدر من و پدر و مادر خیلی از شماها زنده نبود (در تایید حمله ی اتمی به ایران)
– به نظر می آد حمله ی اسراییل به ایران ( با یا بدون اجازه ی سازمان ملل ضروریه)
– آیا اسراییل هیچ راه حل دیگری برای بقا به جز از راه حمله به ایران داره؟

جالب اینجا است که در یک ماه اخیر این دومین خبر غیر دقیقی است که توسط رسانه های معتبر بریتانیا منتشر و سپس تکذیب می شود. هفته ی پیش رویترز از قول مقامات دولت بریتانیا ادعای گاردین درمورد دست داشتن ایران و سپاه در گروگانگیری شهروندان این کشور را تکذیب کرد.

ببینید:
گزارش ویدیویی وب سایت Current