جشنواره ی بین المللی غذای سیدنی، امسال دست به ابتکار جالبی زده بود.
در این جشنواره پرچم کشورهای شرکت کننده با غذاهای محلی آن کشور درست شده بود و از این غذاها در آگیهای تبلیغاتی این جشنواره استفاده شده بود. در زیر تعدادی از این پرچمها را می بینید.

ایتالیا

فرانسه

برزیل

هند

لبنان

اسپانیا

ژاپن

کره جنوبی

سوییس

استرالیا

یونان

ویتنام

نکته:
هر چند این تبلیغات بسیار حرفه ای انجام شده است، ایده ی آن ۵ سال قبل توسط یک آژانس تبلیغاتی اسراییلی به کار گرفته شده بود.

منبع:

مشخصات کار:

ببینید:
ویدیویی در این رابطه (در انتهای صفحه)

پس از این که درن برون در تاریخ ۰۹/۰۹/۲۰۰۹ و در برابر چشمان بیش از ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار بیننده، هر ۶ شماره ی لاتاری چند میلیون پوندی بریتانیا را درست حدس زد، همان طور که قول داده بود، تنها دو روز بعد از این برنامه در برنامه ی دیگری نحوه ی انجام این حدس شگفت آور خود را به بینندگان توضیح داد.
در حالی که تنها در عرض ۴۸ ساعت بسیاری از افراد روشها و حقه های مختلفی را پیشنهاد کرده بودند، درن برون با یک مقدمه ی به ظاهر نه چندان مرتبط برنامه ی خود را شروع کرد.

وی قصد داشت در برنامه ای که گفته می شود بیش از ۴٫۵ میلیون بیینده داشت، توضیح دهد چگونه توانسته بود با به خطر انداختن شهرت خود، به طور زنده حدسی بزند که احتمال درست بودنش یک بر ۱۴ میلیون بود.

به هرحال در حالی که بسیاری از بینندگان انتظار داشتند، براون در برنامه ی جمعه شب، به طور واضح و روشن حقه ی خود را توضیح دهد، وی با زبردستی خود بیش از آن که به پرسشهای بینندگان پاسخ دهد، سوالات بیشتری در ذهن آنان ایجاد کرد.

در ابتدای این برنامه، وی با استفاده از چند داوطلب نشان داد که ما انسانها وقتی در معرض خطر قرار می گیریم، امکان اشتباهمان به طرز شگفت آوری کاهش پیدا می کند. حتی اگر این اشتباه مبتنی بر انتخابهای کاملا تصادفی باشد.

رمز: خرد جمعی (The Wisdom of Crowds)

سپس وی گفت یکی از راه های پیش بینی درست شماره ها، رشوه دادن به مسوولان لاتاری می تواند باشد. که البته با لبخند معنی داری این احتمال را رد کرد، چون غیر قانونی است. بعد از این شوخی، وی رمزگشایی از کار خود را با این جمله شروع کرد:
“رمز این کار فوق العاده چیزی نیست مگر خرد جمعی”

بر طبق داستانی قدیمی مردم یک روستا توانسته بودند به کمک یکدیگر وزن یک گاو را به طور دقیق محاسبه کنند. درواقع این محاسبه ی دقیق چیزی نبود مگر معدل حدس تک تک آنها با دیدن این گاو.

روش کار

وی گروهی ۲۴ نفره را تشکیل داد و از آنها خواست با مطالعه ی شماره های لاتاری سال گذشته، خود را برای حدس زدن شماره های لاتاری آماده کنند. کار این گروه از چند هفته پیش از برنامه ی زنده ی براون آغاز شده بود. روال کار به این صورت بود که این افراد در اتاقی در کنار هم شماره ی تک تک گویها را حدس می زدند و میانگین این حدسها برای تک تک گویها به عنوان نتیجه معرفی می شد. در اولین هفته، این گروه موفق شد تنها یک شماره را درست حدس بزند. در دومین هفته، تعداد شماره های درست به ۳ رسید و در سومین هفته، گروه توانست ۴ شماره را درست حدس بزند. این پیشرفت معنی دار براون را متقاعد کرده بود که در هفته ی بعد که به طور زنده باید در برابر دوربینهای تلویزیونی پیش بینی خود را اعلام کند، گروه خواهد توانست هر ۵ شماره را درست حدس بزند.
لازم به ذکر است که دوربین تمام اتفاقات هفته های گذشته را به نمایش گذاشت و شور و هیجان ناشی از پیشرفت کار در تمام اعضای گروه نمایان بود.
بر اساس آن چه به نمایش درآمد، درن براون تنها دقایقی پیش از آغاز برنامه ی چهارشنبه شب در اتاق بغلی استودیو مشغول کار با گروه ۲۴ نفره اش بود. اعضای گروه حدس خود را درمورد گویها اعلام کردند و براون با میانگین گرفتن این اعداد، گویهای مورد نظر را در یک ظرف گذاشت و به استودیو برد.
آن چه پس از این اتفاق افتاد، همان چیزی بود که چهار شنبه شب به طور زنده پخش شده بود و میلیونها نفر را شگفت زده کرده بود.

براون در انتهای برنامه اش گفت:
“اما ممکن است بسیاری از شما هیچ کدام از حرفهای من را باور نکنید. شاید هنوز اعتقاد داشته باشید من از یک روش فوق تکنولوژیک استفاده کرده بودم. به هرحال، این که انتخاب می کنید چه چیزی را باور کنید، به خودتان بستگی دارد.”

نظر کارشناسان

دیوید اشپیگلهالتر، استاد دانشگاه کمبریج صراحتا حرفهای درن براون را رد می کند. وی اعتقاد دارد: “تفاوتهای بنیادینی بین حدس زدن وزن یک گاو و حدس زدن شماره های لاتاری وجود دارد. چرا که لاتاری چیز قابل حدس زدن نیست.”
راجر هیث برون، استاد ریاضی محض دانشگاه آکسفورد نیز با بیان تندتری به استقبال برنامه ی براون می رود. وی می گوید: “از نظر ریاضی حرفهای براون چرند و آشغال است. اون فقط با این برنامه بلوف زد، در حالی که حقه ی اصلی خود را فاش نکرد.”

منبع:

درن براون، شعبده باز، ذهن خوان و شومن بریتانیایی در ۰۹/۰۹/۰۹ یعنی نهمین روز از نهمین ماه سال ۲۰۰۹ میلادی زمانی که تلویزیون بی بی سی شماره های لاتاری را اعلام می کرد، به طور زنده و در شبکه ۴ تلویزیون بریتانیا این شماره ها را پیش بینی کرد!

زمانی که وی طبق قرار قبلی در ساعت ۱۰:۳۵ شب بر روی صفحه ی تلویزیون ظاهر شد، بسیاری از بینندگان باور نمی کردند که براون بتواند شماره های لاتاری را درست پیش بینی کند. لاتاری که برای برنده اش ۲۴۰۰۰۰۰ (دو میلیون و چهارصد هزار پوند) معادل سه میلیون و هشتصد هزار دلار جایزه به ارمغان می آورد. اما تلویزیون داخل استودیو که برنامه ی بی بی سی را به طور زنده پخش می کرد، جایی برای تردید باقی نگذاشته بود. ضمنا هریک از بینندگان می توانستند به سادگی کانال را برای چند ثانیه عوض کنند تا مطمئن شوند برنامه به طور همزمان با بی بی سی پخش می شود.

از آن جایی که طبق قوانین بریتانیا، هیچ کس اجازه ندارد شماره های لاتاری را پیش از بی بی سی اعلام کند، براون این شماره ها را قبل از شروع برنامه بر روی گویهایی نوشته بود، و پشت به دوربین قرار داده بود. در حالی که دوربین در یک سو پخش زنده ی بی بی سی را نشان می داد، و در سویی دیگر این گویها -البته به پشت- قرار داشتند، امکان هرگونه تقلب از براون گرفته می شد.
بالاخره بعد از توضیحات کوتاهی که براون داد، لحظه ی موعود فرا رسید. بی بی سی شماره ها را اعلام کرد:

براون آنها را بر روی یک تخته نوشت. تلویزیون را خاموش کرد و به پشت گویها رفت و آنها را برگرداند. میلیونها بریتانیایی بیننده ی این برنامه، برای لحظه ای آن چه با چشمهایشان می دیدند باور نمی کردند. درن براون، که وعده داده بود می تواند حداقل ۵ تا از ۶ شماره ی لاتاری دو میلیون و چهارصد هزار پوندی را درست پیش بینی کند، هر شش شماره را درست حدس زده بود!

این برنامه ی کوتاه ولی مهیج را می توانید از طریق ویدیوی زیر ببینید.

حالا برنامه ی کوتاه اما حیرت آور براون تمام شده بود. اما وی وعده داد به زودی پرده از راز این پیش بینی برمی دارد و آن را در یک برنامه ی تلویزیونی اعلام می کند.

به راستی درن براون چگونه توانست چنین کار خارق العاده ای را انجام دهد؟ اگر وی راست می گوید، چرا بدون برگزار کردن این برنامه، یک بلیت لاتاری یک پوندی نخرید، تا الان صاحب بیش از دو میلیون پوند پول نقد باشد؟
تنها چیزی که براون درمورد این پیش بینی گفت این بود که یک سال بر روی آن مطالعه و تحقیق کرده بود. در پست بعدی منتظر افشای این راز باشید.

ببینید:

دو وبلاگ نویس اهل جمهوری آذربایجان به جرم پوشیدن لباسی به شکل خر و فرستادن ویدیوی آن به یوتیوب، ممکن است به پنج سال زندان محکوم شوند.

در ویدیوی مورد بحث، عدنان و امین که خود را به شکل خر درآورده اند در یک کنفرانس خبری خیالی به تعریف و تمجید از دولت آذربایجان می پردازند و از مزایای زندگی در کشور آذربایجان و دیدگاه مثبت دولت آن به خرها سخن می گویند. در انتهای این ویدیو نیز این وبلاگ نویسان می گویند: “کسانی وجود دارند که از حقوق مدنی خرها دفاع می کنند، اما چه کسی از حقوق مدنی انسانها دفاع خواهد کرد؟!”

بسیاری اعتقاد دارند این ویدیو، به نوعی تمسخر کردن کنفرانسها خبری دولت آذربایجان است که در آن فقط با اغراق فراوان از دولت تمجید می شود.

عدنان حاجی زاده و امین ملی دقایقی بعد از انتشار این ویدیو به اتهام مشارکت در دعوایی در یک رستوران و آسیب رساندن به اموال عمومی دستگیر شدند. این در حالی است که وکلای این دو وبلاگ نویس، از جمله عیس خان آشوروف اعتقاد دارند انگیزه های سیاسی سبب دستگیر شدن موکلانش بوده است. وی می گوید: “موکلان من نه تنها در حادثه ی رستوران کسی را کتک نزدند، بلکه از طرف مقابل کتک هم خوردند.”

اما مقامات رسمی می گویند این دستگیری تنها به دلیل دعوای رستوران بوده است و نه چیز دیگر. علی حسنف، مشاور ارشد الهام علی اف، رییس جمهور آذربایجان می گوید: “کسی در این کشور به دلیل فعالیت سیاسی دستگیر نمی شود. در این ماجرا، چند نفر در دعوایی در یک رستوران زخمی شدند و نیروهای مسوول مشغول تحقیق درمورد جزییات این رخداد هستند که پس از پایان گرفتن این تحقیقات، رای منصفانه صادر می شود.”

السا وایدال، افسر موسسه ی گزارشگران بدون مرز در گفت و گو با بی بی سی گفت: “آزادی رسانه ها در آذربایجان تقریبا وجود ندارد. آذربایجان از نظر آزادی بیان یکی از سیاهچاله های شوروی سابق است.”

وی اضافه کرد: “اوضاع آزادی بیان در این کشور همچنان بسیار خراب است و مأموران دولتی از امنیت آهنینی در برابر هرگونه تحقیق درمورد مفاسد اقتصادیشان بهره می برند. هیچ دلیلی برای تعقیب قضایی این وبلاگ نویسان وجود ندارد و آنها باید هرچه سریعتر آزاد شوند.”

کمیته ی حقوق بشر سازمان ملل نیز نگرانی خود را درمورد این بازداشتها ابراز کرده است و گفته است: “محدودیتهای فراوانی علیه آزادی بیان در آذربایجان وجود دارد.”

منبع:

تحقیق گسترده ای که توسط بنیاد ویکی مدیا صورت گرفته است نشان می دهد تنها ۱۳% نویسندگان دانشنامه ی آنلاین ویکی پدیا که توسط کاربرانش مدیریت و ویرایش می شود، زن هستند.

بنیاد غیر انتفاعی ویکی مدیا به کمک برنامه ی فناوری و پژوهش دانشگاه سازمان ملل متحد (MERIT)، این نظرسنجی گسترده ی خود را در نوامبر سال گذشته با استفاده از ۱۷۵ هزار پاسخگو برگزار کرد.

در این پژوهش از ۵۳۸۸۸ کاربر ویکی پدیا که در ویرایش مقالات هم مشارکت می کنند، تنها ۶۸۱۴ زن وجود دارد. این اختلاف فاحش در بین کاربرانی که از مقالات ویکی پدیا استفاده می کنند نیز وجود دارد هرچند کمتر است: ۶۹% مرد در برابر ۳۱% زن.

این آمار همچنین نشان می دهد اغلب مشارکت کنندگان در ویکی پدیا در سومین دهه ی زندگی خود هستند. متوسط سن مردان ۲۶ و زنان ۲۴ است.

“دیگرخواهی” و “اهمیت داشتن حقایق” مهمترین انگیزه ی ویرایشگران ویکی پدیا معرفی شده است. ۷۳% از جامعه ی آماری گفته اند که دوست دارند دانسته هایشان را با دیگران به اشتراک بگذارند. در عین حال ۶۹ % هم گفته اند دلیل مشارکت در ویکی پدیا این بوده است که اشکالی دیده بودند و می خواستند آن را برطرف کنند.

درجه ی کارشناسی افراد مشارکت کننده نیز با توجه به موضوع متفاوت است. ورودیهای تکنیکی و علمی بیشترین مشارکت کارشناسان در زمینه ی مورد بحث را داشته اند. در حالی که صفخات مربوط به مکانها و موقعیتهای جغرافیایی، از ویرایشگران نه چندان کارشناس اما با تعداد بیشتر بهره مند بوده اند.

تقریبا ۲۰% ویرایشگران مقالات ویکی پدیا، گفته اند که مدرک کارشناسی دارند. در حالی که ۱۹% مدرک کارشناسی ارشد و ۴٫۴% مدرک دکترا دارند. این ارقام برای خوانندگان و استفاده کنندگان ویکی پدیا به ترتیب ۱۷% مدرک کارشناسی ارشد و ۲٫۳% مدرک دکترا می باشد.

وقتی از کاربران سوال شد که “چه دلیلی برای مشارکت در ویرایش صفحات ویکی پدیا آنها را وادار به این کار می کند؟” پاسخهای پرطرفدار عبارت بودند از:
– “من می دانستم موضوعات مشخصی به کمک من نیاز داشتند.” (۴۱%)
– “کاملا برای من آشکار بود که بقیه ی کاربران از زحمات من بهره مند می شوند.” (۳۶%)
– “بقیه ی دلایل/نمی دانم/ نمی خواهم بگویم” (۳۲%)

جالب است بدانیم دلیل مشارکت نکردن افراد در ویرایش مقالات چه چیزی است. بسیاری از کاربران ویکی پدیا که در ویرایش محتوای آن مشارکت نمی کنند، دلیل این کار را وقت گیری، احساس رضایت از فقط خواندن مقالات، و آشنا نبودن با نحوه ی ویرایش مقالات معرفی کردند.
تقریبا ۲۵% از این افراد نیز گفتند از این که اشتباهی در ویرایش از آنها سر بزند و به دردسر بیفتند می ترسند و برای همین اصلا در ویرایش مقالات مشارکت نمی کنند.

منبع:

| |

نخستین آگهی های تبلیغاتی ویدئویی بر روی مجلات کاغذی سپتامبر امسال روانه ی بازار می شوند.
نسخه های ویژه ای از مجله ی Entertainment Weekly در برخی صفحات خود این ویدئوها را نمایش می دهند.

صفحات نمایش این آگهیها به ضخامت ۲٫۷ میلیمتر و قطر ۵٫۷ سانتی متر (به اندازه ی تقریبی صفحات موبایل) هستند که باتری قابل شارژشان توسط مینی یو اس بی تا ۷۰ دقیقه شارژ می شود.

نمایشگر کوچک در سمت راست، آگهی ویدئویی را نمایش می دهد (Photo: Wired)

فناوری تراشه ی استفاده شده در این صفحات، مشابه فناوری به کار رفته در کارت تبریکهای موزیکال است و وقتی خواننده به صفحه ی مورد نظر می رود خود بخود آگهی به نمایش درمی آید. فناوری صفحه نمایش این آگهیها، فناوری LCD (نمایشگر کریستال مایع) است.

نخستین آگهی ویدئویی بر روی مجلات کاغذی، متعلق به پیش نمایش برنامه ی شبکه تلویزیونی CBS و نوشابه ی پپسی می باشد. گفتنی است این تراشه حدود ۴۰ دقیقه از برنامه های قدیمی و جدید CBS را به نمایش می گذارد. این ویدئوی تبلیغاتی با ۵ ثانیه تاخیر آغاز می شود و با مقدمه ی کوتاهی درمورد این فناوری با بازی بازیگران سریال “نظریه ی بیگ بنگ” آغاز می گردد.

این آگهیها در نسخه ی ۱۸ سپتامبر مجله که در لس آنجلس و نیویورک پخش می شوند، منتشر خواهند شد.

اگرچه هزینه ی ساخت چنین آگهیهایی بسیار بیشتر از آگیهای مرسوم کاغذی است، خبرنگار بی بی سی اعتقاد دارد، در بازار پررقابت امروز، هیچ چیزی بیش از جلب توجه مصرف کنندگان برای شرکتها حیاتی نیست. وی این آگهیها را بی شباهت به ابتکار روزنامه ی Daily Prophet نمی داند. در این روزنامه تصاویر متحرکی همانند آنچه در کتابهای هری پاتر آمده است وجود دارند. نویسنده ی مجله ی اینترنتی Wired هم معتقد است، در نهایت، این فناوری جدید است که از این تبلیغات سود می برد و نه الزاما شرکتهای تبلیغات دهنده. چرا که گسترش این تبلیغات، به گسترش این فناوری جدید کمک می کند. همان چیزی که برخی می گویند: “رسانه پیام است.”

البته این بار نخستی نیست که فناوری دیجیتال در صنعت چاپ به کار رفته است. به عنوان مثال، سال گذشته، مجله ی اختصاصی مردان، Esquire، در شماره ی ویژه ی هفتاد و پنجمین سالگرد انتشارش، از فناوری e-ink استفاده کرد که به وسیله ی آن نوشته های روی جلد مجله می درخشید. (ویدئو)

E-ink فناوری است که کتابخوانهای الکترونیک Sony Reader و Amazon Kindle به کار برده اند.

Americhip شرکت ابداع کننده و توسعه دهنده ی فناوری ویدئو در چاپ، خالق فناوری ای بوده است که مجلات را به حواس مختلف از جمله حس لامسه حساس می کند.

پیش از این شرکت خودروسازی BMW به کمک Americhip آگهی های ویدئویی خود را در کاتالوگهای کاغذی به مشتریان خود عرضه کرده بود. ویدئوی این آگهی را می توانید از اینجا ببینید. شرکت Americhip نام این فناوری را Multisensorize گذاشته است.

منبع:

ببینید:
AdAge: ویدئوی بررسی این فناوری و آگهی تبلیغاتی

| یک دختر ۱۸ ساله ی بریتانیایی به حکم قاضی دادگاه به جرم ناسزاگویی به دوستش و تهدید کردن وی به مرگ در فیس بوک، به سه ماه زندان محکوم شد.

کیلی هاوتون در صفحه ی فیس بوک خود دوستش امیلی مور را به مرگ تهدید کرده بود. پیش از ان هم کیلی به مدت چهار سال متمادی امیلی را مورد آزار و اذیت قرار داده بود. او حالا باید خود را برای سه ماه زندگی در مرکز بازپروری نوجوانان آماده کند.
این حکم به خاطر جمله ای بود که کیلی در فیس بوک خود در دوازده جولای امسال نوشته بود: “کیلی می خواد امیلی جن.ده را بکشه. امیلی یک هنرپیشه هست! عجب آزادی احمقانه ای ما داریم. امیلی کله گنده.”

کیلی هاوتون به دادگاه می رود.(Photo: SWNS)

کیلی که اهل مالورن از ناحیه ی ورکسترشایر است، پیش از این دو بار دیگر به جرم آزار و اذیت کردن امیلی محکوم شده بود. در سال ۲۰۰۵ وقتی امیلی از مدرسه به خانه می رفت مورد حمله ی کیلی قرار گرفت. در سال ۲۰۰۷ هم کیلی به درب خانه ی امیلی آسیب رسانده بود.

دو روز پیش از آن که کیلی پیغام تهدیدآمیزش را در فیس بوک بگذارد، وقتی امیلی را در پاب دید و به او حمله کرد. امیلی در پاسخ، کیلی را تهدید کرد که به پلیس زنگ می زند. اما کیلی گفت: صبر کن تا من شواهد بیشتری به تو بدهم تا بتونی درمورد اونها هم با پلیس صحبت کنی.

دادگاه علاوه بر محکوم کردن کیلی به زندان، وی را به مدت ۵ سال از هرگونه تماس با امیلی منع کرد. وی به مدت ۵ سال  اجازه ندارد در هیچ وب سایتی برای امیلی پیغام یا نظر بگذارد.

کیلی در مقام دفاع از عملش به دادگاه گفت که در نیمه های شب و زمانی که مست بود این پیغام تهدیدآمیز را به فیس بوک فرستاده بود. بنابراین چیزی از آن به یاد نمی آورد. این در حالی است که تحقیقات دادگاه ثابت کرد این پیغام ساعت ۴ بعد از ظهر روز ۱۲ جولای به سایت فرستاده شده بود و به مدت ۲۴ ساعت در آن باقی مانده بود.

دختر محکوم به زندان در دادگاه گفت: “من واقعا نمی فهمم چرا الان در دادگاه باید فقط به خاطر این که از امیلی عذرخواهی می کردم اینجا باشم. اون روز و توی پاب وقتی امیلی من را تهدید کرد که به پلیس زنگ می زنه، فقط داشتم ازش عذرخواهی می کردم.”

با این حال وکلای خانم هاوتون نقش وی را در این ماجرا پذیرفته اند و گفته اند: “خانم هاوتون در مصاحبه اش با پلیس به نقشش در این ماجرا اعتراف کرده است و کاملا مسوولیت این اتفاقات را به عهده می گیرد.”

جین کراس، مدیر ارشد موسسه ی خیریه ی Beatbullying می گوید: “مجازات این دختر ۱۸ ساله برای اهانت کردن به صورت آنلاین، اولین مجازات از این نوع در بریتانیا است که نوید بخش چنین برخوردهایی در آینده است.” وی ابراز امیدواری کرد که علی رغم افزایش آزار و اذیت کردن به صورت آنلاین دولت، وب سایتهای اجتماعی مانند فیس بوک و موسسات خیریه در کنار هم علیه آن مبارزه کنند. با این حال برخلاف خانم جین کراس، یاسمین جورماتی وکیل شرکت Laurence Kaye Solicitors که متخصص رسانه های دیجیتال است اعتقاد دارد این حکم به طور خاص چیزی را عوض نمی کند، در عین حال کاربران آنلاین باید همیشه مراقب آن چه می گویند باشند. وی می گوید: “اهانت، حتی با روشهای آنلاین، تحت قانون حفاظت از اهانت قرار می گیرد و می توان برایش هم حکم مدنی و هم جزایی در نظر گرفت.”

لازم به یادآوری است که تهاجم و اهانت آنلاین باعث شد که مگان گیلان ۱۵ ساله، از چشایر انگلیس، با خوردن داروهای ضد درد دست به خودکشی بزند. دلیل خودکشی وی پیامهای اهانت آمیزی بود که در سایت bebo برای وی فرستاده بودند.

منبع:

ببینید:
تایمز: اقدام به خودکشی پسر نوجوان بعد از این که فهمید دختری که به صورت آنلاین عاشقش شده بود وجود خارجی ندارد و دوست صمیمی وی این شخصیت خیالی آنلاین را خلق کرده بود. (۳۰/۰۱/۲۰۰۸)

روپرت مرداک در سال ۱۹۳۱ در استرالیا متولد شد. وی کار رسانه ای اش را با انتشار یک روزنامه در آدلاید استرالیا آغاز کرد. در سال ۱۹۸۹ شبکه ی تلویزیونی بریتانیایی Sky را خرید و پس از آن سیاست خرید رسانه های معتبر را ادامه داد تا در سال ۲۰۰۷ روزنامه ی معتبر وال استریت ژورنال را تصاحب کرد.
ارائه ی فهرستی از داراییها و رسانه های تحت مالکیت این غول رسانه ای دشوار است. در زیر تنها فهرستی از مهمترین رسانه های وی می آید.
بریتانیا:

استرالیا:

امریکا:

رسانه های تصویری:

وب سایت:

گفته می شود وی که مالک شرکت معظم News Corporation است، صاحب ۱۷۵ روزنامه ی معتبر در سراسر دنیا می باشد. وی اخیرا با اعلام خبر پولی کردن دسترسی آنلاین به روزنامه هایش شوک شدیدی به جامعه ی کاربران آنلاین وارد کرده است. عده ای معتقدند عملی کردن این تصمیم می تواند مهر پایانی بر دسترسی رایگان اطلاعات و اخبار باشد و عصر جدیدی در خبررسانی و خبرخوانی آنلاین آغاز خواهد شد. روزنامه ی گاردین به این خبر و جزییات آن می پردازد.

روپرت مرداک، غول رسانه ای جهان به محض این که خبردار شد شرکت میلیارد دلاری اش ضرر هنگفتی کرده است، با یک تصمیم عجیب، شاید آینده ی صنعت رسانه ها را دچار تحول کند. وی اعلام کرد که دسترسی به اخبار پایگاه اینترنتی تمامی روزنامه هایش از جمله سه روزنامه ی معتبر بریتانیایی تایمز، سان، و اخبار جهان از این پس مجانی نخواهد بود. این تصمیم از تابستان سال آینده اجرایی خواهد شد.

روپرت مرداک (Photo: Bloomberg)

مرداک به دلیل افت ناگهانی درآمدهای تبلیغاتی روزنامه هایش با این تصمیم اعلام کرد عمر خبر آنلاین مجانی به پایان رسیده است. او گفت: “روزنامه نگاری با کیفیت بالا کار ارزانی نیست. انقلاب دیجیتالی کانالهای ارتباطی ارزان قیمتی را در اختیار ما قرار داده است، اما هزینه ی تولید محتوا را از بین نبرده است. ما قصد داریم که تمام پایگاه های خبری خود را پولی کنیم.”

News Corporation بنگاه خبررسانی مرداک استرالیایی که دارای لقب اشرافی بارون است، در ماه ژوئن ضرر خالص ۳٫۴ میلیارد دلاری اش در سال گذشته را اعلام کرد. قسمت عمده ی این ضرر ناشی از افت قیمت داراییهای این شرکت و افت درآمدهایش بوده است.

روزنامه های مرداک در سراسر جهان پراکنده اند. از روزنامه اش در استرالیا، تا وال استریت ژورنال در امریکا. در قلب اروپا نیز وی صاحب شرکت معظم News International است که در لندن واقع می باشد.

در حال حاضر تنها وال استریت ژورنال از بازدیدکنندگان پایگاه آنلاینش برای خواندن خبرها طلب پول می کند. هرچند به نظر نمی رسد که خوانندگان مطالب آنلاین این روزنامه آمادگی پرداخت پول داشته باشند.

مرداک می گوید که وی امکان سنجی خبرخوانی پولی را مورد بررسی قرار داده است و می خواهد به عنوان اولین کسی که این الگو را در شرکتش به اجرا می گذارد، خطر آن را به جان بخرد. هرچند وی معتقد است که “سرعت از الگوی ما پیروی می کنند.”
وی همچنین گفت: “News Corporation با بهتر کردن و متفاوت کردن محتوای خبرهایش از مهاجرت خوانندگانش به وب سایتهای خبری مجانی جلوگیری خواهد کرد.” الگوی وب سایت پولی به وب سایتهای روزنامه های زرد این شرکت از جمله روزنامه ی سان و اخبار جهان نیز گسترش پیدا خواهد کرد. وی اضافه می کند: “وقتی ما خبر داغی را درمورد هنرپیشه یا ورزشکار معروفی منتشر می کنیم، تعداد بازدیدکنندگان وب سایتهایمان سر به فلک می کشد.”

خوانندگان آنلاین وال استریت ژورنال برای دسترسی به برخی از خبرهای این روزنامه باید حق عضویت بپردازند.

در عین حال آقای مرداک قبول می کند که هنوز نیاز فراوانی وجود دارد تا با وضع و اجرای قوانینی سفت و سخت از کپی و بازنشر محتوای روزنامه هایش در دیگر فضاهای آنلاین جلوگیری بشود. وی می خواهد با سختگیری بیش از پیش قوانین حقوی مولف (کپی رایت) بر این چالش غلبه کند.

وی با برشمردن خبر جنجالی رسوایی هزینه های نمایندگان مجلس بریتانیا که توسط دیلی تلگراف منتشر شد می گوید:”من مطمئنم که مردم برای خواندن چنین خبری بدون معطلی پول می دهند.”

روزنامه های بریتانیایی مرداک به دنبال رکود اقتصادی در سال گذشته ۱۴% افت درآمد تبلیغاتی را تجربه کردند. سود کل روزنامه های شرکت News Corporation نیز از ۷۸۶ میلیون دلار به ۴۶۶ میلیون دلار افت کرد.

بخشهای دیگر امپراتوری آقای مرداک نیز به دلیل هزینه های ناشی از بازسازی و افت شدید ارزش برخی از آنها از جمله وب سایت اجتماعی MySpace آسیب زیادی دید.

سود سالانه ی استودیوی فیلمسازی فاکس قرن بیستم نیز از ۱٫۲۴ میلیارد دلار به ۸۴۸ میلیون دلار سقوط کرد. چرا که فیلمهایی مانند X-Men Origins: Wolverine و the Night at the Museum نتوانستند رکوردهای فروش فیلمهای دو سال قبل این شرکت از جمله The Simpsons Movie و Live Free or Die Hard تکرار کنند.

با این حال درآمد شبکه های کابلی با رسیدن به رقم ۱٫۶۷ میلیارد دلار، ۳۱% افزایش داشتند. اما سود شاخه ی تلویزیونی شرکت آقای مرداک شامل FOX در امریکا و Star TV در آسیا از ۱٫۱۲ میلیارد دلار به ۱۷۴ میلیون دلار سقوط کرد.

مرداک گفت: “سال گذشته بدترین سال در تاریخ معاصر را داشتیم و عملکرد اقتصادی ما در سال ۲۰۰۹ به روشنی بازتاب دهنده فضای ناپایدار اقتصادی است که ما در طول سال پشت سر گذاشتیم.”

منبع:

ببینید:
رویترز: مای اسپیس، وب سایت آی لایک را می خرد (۱۹/۰۸/۲۰۰۹)

هنوز فراموش نکرده ایم که مدتی پیش مروه الشربینی، زن مصری فقط به خاطر بر سر داشتن روسری به دست یک آلمانی افراطی در دادگاه و در حضور قاضی و نیروهای پلیس به قتل رسید. فردی که با وجود مجرم شناخته شدن در نوامبر سال گذشته به دلیل آزار و اذیت مروه، هیچ تلاشی توسط دادگاه برای دور نگه داشتنش از مروه توسط دادگاه انجام نشده بود و وی همچنان به آزار و اذیت مروه ادامه می داد، تا این که مروه مجددا علیه وی شکایت کرد. این بار وی در دادگاه به مروه حمله کرد و در حالی ۱۸ ضربه‌ی چاقو به بدن مروه زد که علاوه بر نیروهای پلیس مستقر در دادگاه، همسر و پسر سه ساله اش مصطفی هم شاهد این اتفاق بودند. حتی زمانی که همسرش علوی علی عکاظ، تلاش کرد که جلوی حمله‌ی مهاجم را بگیرد، یک افسر پلیس به او شلیک کرد (البته به اشتباه)

مروه الشربینی و همسرش (Photo: EPA)

یک هفته پس از این اتفاق رسانه های آلمان به جای این که درمورد انگیزه های نژادپرستانه‌ی این قتل صحبت کنند، تمرکزشان بر روی امنیت دادگاه های آلمان بود.

اولین خبرگزاری آلمانی که قتل مروه (شهید حجاب) را مخابره کرد هیچ اشاره‌ی نکرد که وی یک زن مسلمان بود. هیچ اشاره ای به این نکرد که دعوا با فریادهای قاتل بر سر مروه آغاز شد. فریادهایی که قاتل مروه را فاحشه‌ی مسلمان، اسلامگرا، و تروریست خواند. این خبرگزاری آلمانی چنین گزارشی را مخابره کرد و به همراه جامعه‌ی آلمان به خواب فرو رفت.

تنها بعد از تظاهرات مردم مصر بود که رسانه های آلمان جزییات قتل مروه را منتشر کردند (Photo: AP)

چند روز بعد بود که تظاهرات هزاران نفری مصریها علیه اسلام ستیزی آلمان گویا مردم و دولت فدرال آلمان را از خواب بیدار کرد. دولت ناگهان بعد از یک هفته فهمید که کلمه ای به نام تاسف هم وجود دارد.

شاید قتل مروه به خودی خود ثابت نکند که در آلمان اسلام ستیزی وجود دارد اما مطمئنا نشانگر این حقیقت آزاردهنده است که جامعه‌ی آلمان دید واقعگرایانه ای به مسلمانان این کشور ندارد. هرچقدر هم بیشتر در این مورد کاوش می کنیم، به حقایق آزار دهنده تری برخورد می کنیم.
مروه مدتها در داروخانه ای در شهر درسدن مشغول به کار بود و همسرش نیز در همین رشته و در انستیتیویی شاغل بوده است. چرا هیچ یک از همکاران مروه یا همسرش صدایش را بلند نکرد و فریاد نزد که کل ماجرای قتل مروه یک رسوایی اسلام ستیزانه بود؟ چرا هیچ یک از رسانه های آلمان از همکاران این زوج در این مورد سوالی نپرسیدند؟ چرا هیچ کس حقایقی را که بعدها در دادگاه آشکار شد بیان نکرد؟

قاتل روسی-آلمانی مروه در دادگاه خطاب به وی گفت:
“تو اصلا حق زندگی در آلمان را داری؟ می دونی وقتی حزب NPD به روی کار بیاید، تو باید این کشور را ترک کنی؟ من به این حزب رای دادم.”
مطبوعات آلمان حداقل می توانستند به خوانندگانشان یادآوری کنند که حزب دست راستی تندروی NPD در انتخابات محلی ژوئن ۲۰۰۸ در سکسونی (استانی که درسدن مرکزش است) حداقل ۵٫۱ درصد آرا را به خودش اختصاص داده است. آنها می توانستند به خوانندگانشان یادآوری کنند که تقریبا ۵۰ درصد مردم آلمان شرقی و ۲۵ درصد مردم آلمان غربی با جملات بیگانه هراسانه موافق هستند. (تحقیق بنیاد فردریش ابرت) آنها می توانستند این سوال را مطرح کنند که چرا اگر مروه روسری بر سر نمی گذاشت می توانست امروز زنده بماند؟
آنها می توانستند این سوال را بپرسند که چرا زمانی که همسر مروه در دادگاه تلاش کرد جلوی حمله‌ی قاتل را بگیرد و به همسرش کمک کند، با شلیک نیروهای پلیس مستقر در دادگاه مضروب شد؟ فقط به خاطر این که او بلوند نبود؟
و در نهایت آنها می توانستند این سوال را مطرح کنند که چرا سخنگوی دادگاه در نخستین مصاحبه‌ی مطبوعاتیش هیچ اشاره ای به مذهب مقتول نکرد؟ نکته ای که در این پرونده‌ی خاص، نقش ویژه ای را بازی می کرد.
اما هرگز این سوالها مطرح نشد، و رسانه ها با این پرونده‌ی قتل، طوری برخورد کردند که گویا این قتل همانند پرونده های قتل دیگر، یک پرونده‌ی معمولی بود.

از همه‌ی این حرفها بگذریم، یک نکته وجود دارد که به هیچ وجه قابل توجیه نیست. همه می دانیم جزییات قتل مروه تنها زمانی انتشار پیدا کرد که تظاهراتی در قاهره برگزار شد. و تازه در این زمان حدس بزنید نگرانی رسانه های آلمان که تا آن روز سکوت کرده بودند چه بود؟ روز بعد از تظاهرات قاهره، مجری یک رادیوی آلمانی از کریم الجواهری، خبرنگار مستقر در مصر یک روزنامه‌ی آلمانی پرسید:
“فکر می کنی با این شرایط، چقدر اوضاع برای توریستهای آلمانی در مصر خطرناک است؟”

منبع:
Guardian قتلی که آلمان آن را نادیده گرفت ۱۰/۰۷/۲۰۰۹
Guardian خشمگینی مصر از قتل شهید حجاب در آلمان ۰۷/۰۷/۲۰۰۹

پرس تی وی تلویزیون وابسته به جمهوری اسلامی ایران، در یک اقدام مضحک، خبر طنزی را که کاسپر هاوسر (Kasper Hauser) منتشر کرده بود به عنوان یک افشاگری داغ سیاسی بر روی وب سایت خود قرار داد.
پرس تی وی گزارش کرده است که پس از این که هکرها موفق به نفوذ به موبایل (بلک بری) اوباما شدند، شرکت انتشاراتی لیتل برون تصمیم به نشر اس ام اسهای شخصی اوباما گرفته است. بنا بر خبر پرس تی وی این اطلاعات محرمانه در روز ۸ ژوئن توسط شرکت انتشاراتی لیتل برون منتشر خواهد شد.

اما در واقع تمام این ماجرا، چیزی بیش از یک طنز سیاسی نبوده است! خبر انتشار کتاب طنزی به نام “موبایل (بلک بری) اوباما” از سوی کاسپر هاوسر پرس تی وی را به این اشتباه انداخت که واقعا موبایل پرزیدنت اوباما هک شده است! حتی روی جلد کاملا خنده دار این کتاب شک خبرنگاران پرس تی وی را بر نیانگیخت که ممکن است این خبر یک شوخی باشد! جلد این کتاب فکاهی به تصویری خیالی از موبایل اوباما اختصاص دارد که در آن جوزف بایدن، معاون ریاست جمهوری ایالات متحده از اوباما درخواست مرخصی بین روز می کند.

این کتاب در آمازون به قیمت ۱۰٫۹۷ دلار به فروش می رسد.
در خبر پرس تی وی آمده است که پیغامهای اوباما توسط یک گروه تروریستی به نام کاسپر هاوسر هک شده است. فاکس نیوز گزارش داد که این هکرها پیغامهای رد و بدل شده بین اوباما، معاونش جوزف بایدن و هیلاری کلینتون رد و بدل شده است.

لازم به یادآوری است که این بار نخستی نیست که یک رسانه ی ایرانی، اخبار طنز رسانه های خارجی را به اشتباه به عنوان یک خبر جدی منتشر می کند. حدود ۵ ماه پیش خبرگزاری رسمی ایرنا این عنوان را بر روی تلکس خبری خود فرستاد:
روی کین: می خواهم شبیه احمدی نژاد باشم!

ایرنا تاکید کرده بود که دلیل این اقدام روی کین علاقه ی فراوانش به رییس جمهور ایران بوده است. در حالی که این خبر را وب سایت طنز دیلی مش به عنوان یک خبر طنز منتشر کرده بود. مصاحبه ای خیالی که روی کین در آن حتی گفته بود: “برنامه ‌های هسته‌ ای من اهداف صلح ‌آمیز دارد!”

پی نوشت:
تصاویر این صفحه در روز ۶/۶/۲۰۰۹ از وب سایت پرس تی وی گرفته شده است که در آن زمان توضیحی درمورد طنز بودن این خبر وجود نداشت. ولی گویا بعد از گذشت دو هفته که مسوولان وب سایت از این گاف مطلع می شوند، توضیحی به انتهای خبر اضافه کرده اند که به شوخی بودن کل ماجرا اشاره می کند.